Abdestsiz Palyaço

Televizyonu kapadı. Gelişigüzel uzandı koltuğa, dünden kalma çürümüş yarım elmadan bir ısırık alıp gözlerini tavandaki çizgilere dikti. Dışarıda silah sesleri vardı. Ya bir savaş başlamıştı, ya da bir düğün. Merak edip başını pencereden çıkarıp bakmadı bile, umurunda değildi.

Elmadan bir ısırık daha aldı; “Yapacak hiçbir şeyimin olmaması ne saçma bay tavan, acaba ben sizden miyim ? Yani sizin gibi öylece duran, ama siz bir işe yarıyorsunuz. Benim kendime zarar edecek bir hareketsizliğim bile yok. Size siz diyorum umarım bir sakıncası yoktur. Her neyse sizi de işinizden alıkoymayayım, bu arada iyi ki varsınız efendim” diye konuşmaya başladı, bi ara sağındaki kolondaki boy aynasına baktı, “Acaba delirdim mi ? Neyse kimse görmedi zaten, hem benim ne suçum var ? Kimse elma sevmiyor.” deyip kalktı ayağı, ellerini pijamasının delik ceplerinden içeri soktu. Televizyondan karşı taraftaki kitaplığa doğru bir istikamet belirledi, volta atmaya başladı. “İneeecekkkk var mıııııı ? Kaptan devam et ! Buyrun para üstü sevgili çerçeve ,bugün çok güzelsiniz…” Kitaplıktan gelişigüzel bir kitap seçip aldı, 43. sayfayı açıp yapraklarını kopardı, kağıttan bir eşek yaptı. çorba kasesine biraz su koyup, eşeği içine attı. Yerde duran birkaç kibrit çöpünü alıp, ıslanan eşek figürüne vurmaya başladı “Hadddiiii gelsene , gelsene, gelebilirsin dostummmm” diye bağırmaya başladı…

Kendini kaybetmişliğin içinde kıvranıp durduğunun farkına varmanın eğlenceli olmayacağını sezmişti, insanlar tarafından bir kenara atılınca. Aptal damgasını yedikten sonra işler daha da kötüleşti, kendini istemsizce eve hapsetmiş ve aylardır tek bir insanla konuşabilme imkanı bulamamıştı. “Öldün mü eşek bey ? en sevdiğim romanın yapraklarından üretmiştim seni. Ayıp ettin, bir sudan da gelemedin, hoş gelsen ne değişirdi ki ? Neyse toprağını nasıl istersin, bol mu olsun ? Tamamdır, rahmet eyledim sana.” …

Not: Yazılarımı bloğunda paylaşan Nazım’a teşekkürlerimi sunarım.