Pembe Kulaklık

Yine bir öğlen. Yine bir “tesadüf” ve “acayiplik” vardı dudaklarımda. Günün ortasına kadar uyuyormuşum gibiydi öğlen çayımı yudumlarken karşıma baktığımda. Tam da karşımda.. Pembe Kulaklık! Evet, hala aynı yerinde, yanakların hemen altındaki “gül” bahçesine yakın, az biraz dudaklara doğru.

Anıların arkası dönüktü ne yazık ki. Hatta kaçar gibiydi adımları. Mekanın havasından, pembe kulaklığın ne kadar somurttuğunu, yüzünün ne kadar asık ve üzgün, özlemiş ve suskun olduğunu anlayabiliyordum. Yine de o havaydı birlikte soluduğumuz, bir anlık da olsa. Hava derken, susamış umutlardı soluduğumuz. Bir anlık.

Sonra, sesi kısıldı şarkının. Gelişmiş savaş oyunlarında ölmeye yakınken gördüğümüz video efektini yaşadı kalp denen kan pompası. Ayağım masanın kenarına çarpsa ölecektim, o kadar derin.. Neyse ki tek başıma değildim milyarlık nüfusa sahip gezegenimizin tam da o oturduğumuz kafesinde. Bir an gidip geldi gözlerimden görüntü ama artık görebiliyorum derken, taze çayım geldi önüme. Üç şekerli.

” Bir kez bile dokunmadan, gözlerim gülüverdi. “

Titrerdi ayaklarımızın bastığı yer bir adım ilerlediğimizde, özlemden. Yağmur yağardı, ıslanırdı heyecanla yüzümüz gözümüz. Islak banklara otururduk, ıslak yapraklar düşerdi omuzlarımıza. Suyun, yağmurun, çamurun bir anlamı olurdu akşam vakti durduk yere.

En önemlisi, gülerdik sebepsiz. Otobüs durağında minibüs beklemezdik. Gülüşlerimiz bittiğinde binerdik ilk gelen minibüse. İnsanlarla karşılaşırdık, onlar da gülerdi ve devam ederdi yağmur. Yastığa başımızı koyup uyumamızı beklerdi durmak için. Ama biz her sabah uykusuz giderdik dersaneye ve işe. Ağzımıda önceki günün mizahı olurdu. Bir kaç kelime söyleyip içimizden, kendi kendimize hatırlatırdık akşamı. Sonra özlerdik.

Gönülden teşekkürler.