Yine Günlerden Otogar

Merhabalar.

Yine otogardayım. Otogarlar benim hayat tarzım olmuştu bir aralar ama şimdilerde sadeece kısa mesafeler için kullanır oldum. Gerçi bugün her ne kadar kısa mesafe de olsa, araba bulamadım.Artık annemleri arayıp ” gelip beni otogardan alın baba ben çok üşüyom.. ” demek zorunda kaldım ve başladım beklemeye. Otogardaki çorbacıda çay keyfini söylememe gerek yok sanırım. Büyük bardak yok dedi su bardağına koydurdum çayı ama olsun.

Neden mi gidiyorum? Sebebi çok aslında. Ama en öncelikli sebebi kardeşimin doğum günü merasimi. Ona çok sevineceği bir hediye aldığımı düşünüyorum ayrıca. Hani şu ” son teknoloji ” ürünlerinden bir tanesi var, Drone dediğimiz. Heh işte onların oyuncakla gerçek dron arasında olan uygun fiyatlı bir model buldum ve aldım. Üzerinde kamerası falan var, gerçi biraz dandik görüntüsü ama 5. sınıfa giden ve elinde zaten kocaman bi tablet, evinde 4-5 tane bilgisayar olan bir çocuk için bu drone sadece eğlence aracı olacağından, çok da önemli değil kamerası falan. Ki zaten; kardeşim muhtemelen pilini ve kamerasını değiştirir adam eder. Söküp taksın modifiye etsin diye de aldım gibi bir şey.

Her neyse. Peki başka neden gidiyorum? Ne güzel soru. Gidiyorum işte. Gitmek için sürekli fırsat kolluyorum. Gitmek istediğim bir yer de yok aslında. Sadece gidiyorum, nereye olursa. Şuan olduğum yerden memnunum ancak, dünyanın en güzel yerinde bile olsam yine de gitmek isterdim. Eminim evet. Çünkü her insan gibi eksik hissediyorum. Belki de standartın biraz da üzerinde eksik hissediyor olabilirim. Kim bilir.

Konuyu fazla sulandırmadan, yazının sonunu getireyim. Ha unutmadan, bir kaç yazıdan beri bloğun arayüzünü değiştireceğimi falan yazıyorum da bir türlü fırsat bulabilmiş değişim. Ama olacak bir
gün. Belki de bu haftasonu.. Kimbilir? Haydi görüşürüz sayın sevgili blogcan. Kendine çok iyi davran. Bu aralar Leyla ile Mecnun’a yeniden başlamış bulunmakla birlikte, sana da bir ” Hoop! ” demiş olayım.

Görüşmek üzere.